Wat er vooraf gebeurde: Wouter, Tine en Gijs hebben zich verschanst in de villa. Tijdens de dag konden ze door het opkomende water onmogelijk ontsnappen. En nu, met het vallen van de avond, verwachten ze de definitieve aanval.

      'Ondertussen werd het donker. De details van de dingen om hen heen vervaagden. Om zich niet te verraden hadden ze afgesproken absoluut geen licht te maken. Voor noodgevallen hadden ze alle draagbare lampen die ze hadden kunnen vinden, bij zich. Ook hadden ze genoeg gegeten en voorraden aangelegd om in de volgende vierentwintig tegen een stootje te kunnen. Toch besefte Wouter dat het gevaar geenszins uit die hoek zou komen. Nu kwam het er op aan de nacht heelhuids te overleven. Als het de komende twaalf uren begon te regenen, dan was er morgen geen mist meer en kon een helikopter landen. Tenminste dat hoopte Wouter.

Opnieuw op aanvraag.  De redacteur van de ‘Krant van West-Vlaanderen’ stelde mij voor om eens een verhaal samen met kinderen te schrijven.  Mijn eerste reactie was afwijzend.  Maar toen ik zelf de spelregels mocht bepalen, heb ik de uitdaging toch aangenomen.  Tijdens de Kerstvakantie van 1998 werd op de redactie in Brugge een bijeenkomst gepland.  Naast de redacteur waren ook zes jongeren aanwezig.  Zij kwamen uit zes grote gemeenten van West-Vlaanderen en waren allemaal lid van de Kinder- en Jeugdjury.  Ze wisten dus iets af van boeken.  Samen zouden we de grote lijnen van het verhaal uitstippelen.  Mijn eerste vraag was welk soort verhaal het moest worden.  Bijna unaniem kwamen ze met een griezelverhaal voor de dag.  En ik had nog nooit een echt griezelverhaal geschreven!  Gelukkig had ik er meer dan genoeg gelezen. Bovendien zouden die zes jongeren me ook geweldig helpen.  En dat hebben ze ook gedaan.  Nadat ik twee hoofdstukken had geschreven, werd hen de tekst bezorgd.  Tijdens het daaropvolgende weekend mochten ze me opbellen om die te bespreken en om nieuwe suggesties voor het verdere verloop van het verhaal te geven.  Ik heb toen gruwelijke voorstellen gekregen.  Een groot deel ervan is in het verhaal terechtgekomen.  Achteraf hebben sommige volwassenen mij verweten dat bepaalde passages veel te bloederig waren en niet geschikt voor jongeren.  Maar hierop kon ik alleen maar antwoorden dat ze mij precies door jongeren werden aangereikt.  Dus… In elk geval heb ik door de wisselwerking met die zes bijzonder veel bijgeleerd.  Zij ook trouwens.  In die mate zelfs dat ik besloten heb nog meer gruwelijke griezelverhalen te schrijven.