|
Even
een voorsmaakje van de tekst?
Wat
er vooraf gebeurde: op
een avond wil Sofie een verlaten villa binnendringen, maar Arne vindt
het geen goed idee.
'En jij durft niet, hé?'
'Maar we mogen daar ook niet naar binnen gaan!' riep Arne.
'Arme Arne,' lachte Sofie. 'Ben je
misschien bang voor spoken?'
'Als er in dat huis alleen maar spoken zouden ronddolen, klauterde
ik
meteen naar binnen. Maar ik weet beter. Daarom ben ik bang.'
'Dan ga ik maar alleen,' zuchtte het meisje.
Ze keerde zich om en liet Arne bij de rand van het water achter. Daar
stond de jongen nu. Achter zijn rug strekten zich de Vikonia-kleiputten
uit. Ze waren vol water gelopen. Arne zag hoe Sofie vastberaden in de
richting van de bouwvallige villa stapte.
'Zou ze echt durven?' vroeg hij zich af.
'Maar ze raakt
er nooit
binnen.'
Daar was hij van overtuigd. Om in dat gebouw te kunnen
binnendringen, zou ze veel te hoog moeten klimmen. De jongen liep haar
achterna. Sofie had net de donkere villa bereikt. Arne kreeg al
binnenpretjes. Ze zou haar poging wel vlug opgeven.
't Zijn hoge muren, hé!' zei hij bijna spottend.
Sofie stond naar boven te turen. In de muur zaten diepe barsten en
spleten. Daar kon ze zich aan optrekken. Maar ze zou erg hoog moeten
klauteren. Pas dan zou ze een openstaand raam kunnen bereiken.
Het meisje beet zich op de lippen. Die muur beklimmen was inderdaad veel
te gevaarlijk. Tenzij...
|
