Dolfijnen vrij!, het 35ste boek van jeugdschrijver Patrick Lagrou

 

 

DOLFIJNEN VRIJ !

 

 

 

Vierdolfijnen.jpg (62350 bytes)

 

KORTE INHOUD:

Marijn wordt naar Florida geroepen om mee te werken aan de bevrijding van twee dolfijnen. Maar in dezelfde periode hebben in de streek enkele uiterst ongewone voorvallen met dolfijnen plaats. Niemand, zelfs professor Jansen niet, kan er een sluitende verklaring voor vinden. In elk geval, als er aan die gebeurtenissen niet snel een einde komt, ziet het er voor de dolfijnen bijzonder slecht uit.
Tenzij Marijn er op tijd in slaagt het vreemde raadsel op te lossen.

 

FloridaKeys.jpg (61557 bytes)

 

TEKSTFRAGMENT:

Wat er vooraf gebeurde: Niets, want dit is het begin van het verhaal!

Key Largo, Florida, zaterdag 15 februari, even voor zonsondergang...

         In het crisiscentrum van Monroe County rinkelde de telefoon. Evelyn Campo, die nachtdienst had, nam de hoorn op en luisterde.          Aan de andere kant van de lijn klonk de stem van de manager van het luxueuze Key Largo Grand Hotel. Hij was behoorlijk opgewonden. ‘We hebben een probleem …’ begon hij.
        Evelyn had al een vermoeden wat dat probleem was, de nachtmerrie van elke hotelmanager: zelfmoord of een poging tot. En zij zouden zo snel mogelijk de vuile was moeten gaan ophalen.
        ‘We hebben een van onze klanten uit het water moeten halen,’ vervolgde de manager.
        Dan toch geen zelfmoord, dacht Evelyn. Een of andere toerist die verdronken is. Of toch bijna.
        ‘De man is zwaargewond,’ ging de man verder, ‘en we weten niet of hij nog in leven is …’
       Daar heb je het weer, dacht de telefoniste. Weer zo’n sukkel die onder een speedboot terechtgekomen is. Verbieden moesten ze dat!
       ‘Waarschijnlijk een of ander zeedier …’
       ‘Toch geen haai!’ onderbrak Evelyn hem.
      ‘Ik weet het niet,’ zei de man. ‘Ik heb het slachtoffer nog niet gezien. Onze redders doen hun best om hem te reanimeren, maar we hebben dringend hulp nodig.’
       ‘Komt in orde. De ambulance is er zo meteen,’ antwoordde Evelyn, en ze legde de hoorn neer. ‘Een haai,’ zei ze halfluid, ‘het zal ongetwijfeld een haai zijn!’
       Nog geen halve minuut later vertrok er een ambulance naar het Key Largo Grand Hotel.
       De weg naar het hotel was niet moeilijk te vinden. Op de Florida Keys, een reeks eilandjes die als een parelsnoer aan elkaar hingen en zich uitstrekten over een afstand van bijna tweehonderd kilometer, was maar één hoofdweg: de befaamde Overseas Highway. Grote delen van die weg bestonden uit kilometerslange bruggen, die de tientallen eilanden en eilandjes met elkaar verbonden.
     Maar deze keer zou de chauffeur van de ambulance over geen enkele brug moeten rijden. De afstand die Craig Burton moest afleggen, bedroeg nog geen zes kilometer. Over vijf minuten zouden hij en zijn twee collega’s al ter plaatse zijn. Hopelijk waren ze nog op tijd.
       Volgens Evelyn ging het om een haai. Hoewel Craig al meer dan tien jaar in Florida werkte, had hij nog maar een paar keer gehoord dat zwemmers in moeilijkheden waren gekomen door een haai. Hij wist niet wat hij zou aantreffen, en voor alle zekerheid bereidde hij zich op het ergste voor.
       Met loeiende sirenes bereikte Craig het hotel. Maar toen hij de hoofdweg verliet, zette hij die af. Hotelmanagers hadden niet graag dat hun gasten opgeschrikt werden. Om dezelfde reden sloegen ze het pad in dat bestemd was voor de leveranciers. Dan zouden de hotelgasten hen zeker niet te zien krijgen.
       Niet ver van het water kwam de ambulance tot stilstand. De drie inzittenden pakten hun spullen en haastten zich naar het privéstrandje van het hotel. Daar wees een van de redders hun het lokaaltje aan waar ze het slachtoffer binnen hadden gebracht.
       Op een behandelingstafel die omgeven werd door surfplanken, duikmateriaal en zwemboeien, lag een man. Naast hem zat iemand die zijn vriend bleek te zijn. Die was helemaal van de kaart.
       Het eerste wat de drie hulpverleners opviel, was dat het slachtoffer geen bloederige wonden vertoonde. De hele buikstreek van de man zag echter rood, alsof hij hevig verbrand was. Maar bij nader toezien was dat niet de oorzaak. Het wees alleen maar op een heel ernstige inwendige bloeding. Zoiets had Craig in zijn hele carrière nog niet gezien. Hoe had die man dat opgelopen? Zoiets kon niet het werk van een haai zijn!
       ‘Hoe is dat gebeurd?’ vroeg de chauffeur aan de vriend van het slachtoffer.
       ‘We waren aan het zwemmen,’ zei Dick Rogers, ‘en toen viel hij ons aan.’
       ‘Dan toch een haai?’ vroeg Craig.
       ‘Nee, een dolfijn!’

 

HavenKeyWest.jpg (94147 bytes)

 

HOE IS HET BOEK ONTSTAAN??

‘Dolfijnen vrij!’ is het zevende boek in de reeks van het dolfijnenkind en het tweede in de nieuwe reeks van vijf. 

Dit verhaal sluit onmiddellijk aan bij het voorgaande boek 'Red de dolfijnen!' om daarna bijna naadloos over te gaan naar het volgende verhaal: 'Offer in de Andes'.

Marijn is dus teruggekeerd uit het avontuur dat hem dat hem naar Japan en de Dominikaanse Republiek heeft gebracht. Maar hij is nog maar net goed aangekomen op zijn vertrouwde eiland, of ze hebben hem al weer nodig in Florida. Dit verhaal speelt zich dus bijna helemaal af in deze Amerikaanse staat. Niet toevallig is Florida ook de staat met de meeste dolfijnen, zowel op het land als langs de kusten. En hoewel de dolfijnen in de Verenigde Staten van Amerika veel beter beschermd worden dan in Japan en vele andere plaatsen in de wereld, bestaan er toch nog heel wat mistoestanden. Het is dan ook hiertegen dat Marijn, samen met Bruce, Sandy en de hele organisatie zullen optreden.

Toen ik van plan was dit verhaal te schrijven, wilde ik eens de meeste activiteiten van de mens tegenover dolfijnen op een rijtje zetten en eens natrekken in hoeverre wij gerechtigd zijn zo op te treden. Voor elk van die activiteiten zijn zowel voor- als tegenstanders met elk hun eigen argumenten. Het was dan ook niet gemakkelijk voor mij om in dit verhaal een standpunt te kiezen. Van de twee extremen zal ik ongetwijfeld kritiek krijgen. Gelukkig heb ik grote hulp gekregen van een befaamd dierenethicus, die mij een aantal duidelijke richtlijnen aanbood. Daarvoor wil ik hem dan ook bedanken.

En dan heb ik het ook nodig gevonden om een bepaalde groep, die gelukkig niet groot is maar van wie de invloed niet mag onderschat worden, aan de schandpaal te nagelen. Wie het verhaal tot het einde leest, zal te weten komen over welke mensen ik het heb. Jammer genoeg bestaan ze en berokkenen ze bijzonder veel schade, zowel aan mensen, en uiteindelijk ook aan de dieren. Mijn verhaal is dus niet zomaar uit de lucht gegrepen...

Patrick Lagrou.

 

Kinddolfijn.jpg (64280 bytes)

 

En hoe vonden jullie 'Dolfijnen vrij!'?

KLIK HIER om je eigen mening weer te geven

KLIK HIER om de mening van anderen te lezen

 

 

 

 

 

Terug naar de BIBLIOTHEEK