KORTE INHOUD:

Marijn en Talitha zijn samen met hun kleine dochter en de chimpansee Chouchou op Haïti aangekomen. Hij zal daar met haar familie kennis maken. In dat dorp is ook sinds een jaar een beloftevol project van start gegaan.
Maar wanneer ze die plaats eindelijk bereiken, is daar iets vreemds gebeurd. De hele omgeving is ontvolkt en de velden zijn verwoest. Al de mensen die Talitha zo goed kende, zijn spoorloos verdwenen...
Dan valt de nacht en overal op de heuvels weerklinken de trommen. Hebben voodootovenaars en zombies de hele streek dan toch weer in hun greep gekregen?

TEKSTFRAGMENT:

Wat er vooraf gebeurde: Marijn en Talitha hebben het dorp van haar familie bijna bereikt. Een onweer breekt los. Ze zijn verplicht in een leegstaande hut de nacht door te brengen...

Het geroffel hield opeens op. Marijn werd er meteen wakker van. Precies op dat ogenblik werd er keihard op de deur gebonsd. De jongen sloeg zijn ogen open. De kaars die nog steeds brandde, flikkerde geweldig en toverde op de wanden van de hut angstwekkende schaduwen.
          Bliksemsnel keerde de jongen zich om naar de plaats waar Talitha moest liggen. Maar ze was er niet. Dan draaide hij zich om naar de andere kant waar hij net voor het inslapen Chouchou en de kleine had gezien. Ook zij waren verdwenen.
         Nu was hij klaar wakker.
        Opnieuw werd er luid op de deur gebeukt. Het gebeurde zo geweldig dat dit onmogelijk Talitha kon zijn. Maar waar waren zij dan heen?
          Marijn schoot recht en keerde zich in alle richtingen. Hij speurde tot in de donkerste uithoeken van het kleine huisje. Maar die leken allemaal leeg te zijn. Ook boven waar hij tot aan het nok kon kijken, was niemand te zien.
          Toen viel zijn oog op dat kleine raampje. Waren zij misschien langs die weg ontsnapt? Maar daar waren Talitha en Chouchou eigenlijk veel te groot voor. Alleen de kleine Victoria had er net door geraakt. Maar die kon nog bijlange niet lopen.
         Voor de derde keer maakte de deur een geweldig lawaai. Deze keer werd er zelfs zwaar aan gerammeld en geschud. Wie of wat wilde hier absoluut binnenkomen?
          Marijn wierp snel een blik doorheen het kleine raampje en kreeg het antwoord. Van alle kanten leken vreemde figuren zich naar het huisje te begeven. Allen bewogen ze zich traag in het maanlicht. Houterig en strompelend kwamen ze vooruit. Niets leek hen te kunnen tegenhouden.
        Zodra ze dicht genoeg waren, werd het hem duidelijk. Allemaal zagen ze er grauw uit. Ook waren ze in lompen gekleed. Wat voor mensen waren dit? Ze leken meer dood dan levend te zijn!
         Het ogenblik daarop kreeg hij bevestiging. Niet alleen hun kleren hingen aan flarden, ook hun gezicht en hun handen. Het was allemaal rottend vlees waar de maden reeds naar buiten kropen. En grijnzend keken ze hem aan…
       Totdat Marijn opeens de deur van het huisje hoorde kraken. De jongen greep naar een ijzeren staaf die in een hoek stond. Aan dit spit werden wellicht de kippen of een varkentje gebraden. Nu zou Marijn er zich mee moeten verdedigen.
       De voordeur vloog aan splinters. Een eerste duistere figuur probeerde zich een weg naar binnen te banen. Zo hard hij maar kon, liet de jongen de staaf op hem neerkomen. Het hele lichaam barstte open. Een kluwen van wormen en slangen viel voor zijn voeten op de grond.
        Verschrikt deinsde Marijn achteruit.
       Terstond kwamen twee andere figuren naar binnen gekropen. Ook zij grijnsden hem aan. Hun armen kwamen reikhalzend naar voor om hem te grijpen. Maar een nieuwe slag van de staaf kortwiekte ze. Toch leek dit hen geenszins te deren. De twee bleven maar naar hem toe komen.
       Alsmaar meer moest de jongen wijken. Totdat hij uiteindelijk met zijn rug tegen de muur stond. Ondertussen bleef het huisje maar volstromen met van die ongewenste gasten. Marijn besefte dat hij het onderspit zou delven. Van alle kanten werd hij vastgegrepen. De grijnzende doodshoofden kwamen nu heel snel dichterbij…

HOE IS HET BOEK ONTSTAAN?

 ‘Victoria’ is het tiende boek in de serie van 'Het dolfijnenkind' en het laatste in de tweede reeks van vijf. 

Omdat Talitha in de vier vorige verhalen geen belangrijke rol meer speelde, wilde ik haar in dit verhaal de schade laten inhalen. Het verhaal moest dus vooral rond haar en haar dochter draaien. Ook wilde ik in dat verhaal het mysterie rond haar vader en moeder voor eens en voor altijd oplossen. In de vorige verhalen had ik al enkele keren vermeld dat Talitha nog regelmatig naar haar geboorteland Haïti terugkeert. Nog steeds is dit land het armste van het Westelijk halfrond, bekend en berucht door zijn voodoo-cultuur.

Tien jaar geleden wilde ik al een griezelverhaal schrijven waarin voodoo en zombies een belangrijke rol speelden. Maar zo’n verhaal kon alleen maar plaats hebben op Haïti, het geboorteland van Talitha. Toen heb ik besloten ermee te wachten. Totdat ik het ergens kon inpassen in de reeks van ‘Het dolfijnenkind’. Ondertussen bleef ik heel wat onderzoek doen naar de voodoocultuur en naar het zombiefenomeen op Haïti. De resultaten ervan waren verrassend. Ze zouden dit verhaal een heel aparte wending geven.

Patrick Lagrou.

En hoe vonden jullie 'Victoria' ?

KLIK HIER om je eigen mening weer te geven

KLIK HIER om de mening van anderen te lezen