|
In de klauwen van de duivel,
het 8ste boek van jeugdschrijver Patrick Lagrou
In
de klauwen van de duivel |
Even
een voorsmaakje van de tekst?
Wat er vooraf gebeurde: Jürgen heeft een zware dag
achter de rug. Hij verlaat zijn werk en begeeft zich naar huis.
Het begon opeens aardedonker te worden. Wat
men al dagenlang had verwacht, begon zich eindelijk te voltrekken. Die abnormaal lange
periode van snikheet weer, zou uitbarsten in een kleine zondvloed. Jürgen haastte zich
naar huis. Hij droeg nog altijd het grijze kostuum van 'Demey en Zoon'. Maar omdat het
vanmorgen een nieuwe tropische dag beloofde te worden, had hij natuurlijk nooit aan een
regenjas gedacht. Nu waren de meeste zwarte wolken die hij zich kon voorstellen bezig zich
boven de stad samen te pakken.
Een dreigend gerommel had zich al
laten horen. Een teken er straks nogal wat vuurwerk uit de hemel zou komen. Juist op het
ogenblik dat de eerste regendruppels als vloeibare knikkers op de straatkeien
openbarstten, greep hij naar zijn huissleutels. Hij had het net gehaald.
Zodra hij binnen was, deed hij het licht aan. Het was er zo
donker als op een winterse novemberdag. Toch was het nog geen kwart over zeven. Hij hoorde
hoe de regen kletterend naar beneden kwam. In een mum van tijd viel hij met badkuipen
tegelijk uit de hemel. Toen herinnerde hij zich dat het raam van zijn kamer waarschijnlijk
nog openstond. Er was niemand in huis. Op dit moment van de week zat het hele gezin nog in
het winkelcentrum voor de inkopen.
Met drie treden tegelijk rende Jürgen naar boven. Zoals verwacht
was moeder vergeten het raam dicht te doen. Hij liep er recht naartoe, toen een
verblindende bliksemflits alles in vuur zette en een donderslag het huis op zijn
grondvesten deed daveren. Precies op dat moment moest Jürgen opnieuw aan Stefanie denken
en voor de zoveelste keer vroeg hij zich af waar ze kon zitten.
Hij trok de kamerdeur achter zich dicht en liep langzaam de trap
af. Het hele huis zag er onheilspellend uit. Toch was hij blij dat hij hier zat. Hij kon
zich levendig inbeelden hoe de sfeer met zo'n onweer op kantoor was, tussen al die
doodkisten en rouwkransen en met al die lijken die daar opgebaard lagen. Hoe kon iemand
als Demey daar zijn leven in slijten?
Jürgen opende de deur van de woonkamer en wilde de televisie
aanzetten om straks het nieuws te horen. Op hetzelfde moment zag hij een nieuwe
lichtflits, gevolgd door een ratelend gedonder. Onmiddellijk veranderde hij van gedachten.
Nee, met zulk weer kon je beter geen enkel elektrisch toestel gebruiken. Met zo'n bliksem
wist je nooit wat er kon gebeuren.
Hij liep naar de keuken en trok de koelkast open. Hopelijk lag er
nog iets eetbaars in. Maar de kans was klein. Niet voor niets waren zijn ouders nu bezig
met hun wekelijkse inkopen. Net toen hij de deur weer dichtgooide, hoorde hij in de verte
een sirene. De brandweerkazerne lag hier vlakbij in de buurt. Zou het voor een brand zijn
of was het de ambulance voor een ongeval? Enkele seconden later wist hij het, want er
volgden meerdere sirenes na elkaar. En alsof er nog niet genoeg lawaai was, begon nu ook
de telefoon te rinkelen.
Jürgen nam op en hoopte vurig dat het eindelijk Stefanie was. In
plaats daarvan hoorde hij de stem van iemand die in alle staten verkeerde.
'Jürgen,' zo klonk het,
'kom onmiddellijk naar het kantoor. De bliksem is hier zonet ingeslagen en
alles staat in lichterlaaie!' |
Hoe is het boek ontstaan?
 Tijdens de voorbereidingen
voor het schrijven van ‘Volgelingen van Satan’, die meer dan vijf jaar in beslag
namen, ben ik op een gegeven moment in een sekte terechtgekomen. Vanaf het eerste moment
had ik door dat er iets niet in orde was. Mijn eerste reactie was om mij terug te trekken.
Maar mijn onverzadigbare nieuwsgierigheid kreeg vlug de bovenhand. Als het inderdaad een
sekte was, dan had ik mij in een prachtige positie genesteld om ongemerkt heel veel te
weten te komen. En inderdaad, na enige tijd bleek het een sekte te zijn. Zo lang mogelijk
heb ik toen geprobeerd om het daar vol te houden. Maar op een bepaald moment begon het zo
gewaagd te worden, dat ik maar besloot om mij terug te trekken. Hoewel ik misschien nog
heel wat meer had kunnen meemaken, heb ik toch behoorlijk wat informatie kunnen
verzamelen. Maar wat mij het meest getroffen heeft, was de geraffineerde wijze waarop
mensen door een sekte worden aangepakt, hoe ze op korte tijd volledig willoos worden
gemaakt en in het systeem worden ingezet. Daarover moest ik een boek schrijven. Een werk
dat jonge mensen moet informeren en waarschuwen. En om hen aan te zetten om verder te
lezen, moest het net zoals mijn andere boeken, bijzonder spannend worden. Het is dan ook
heel anders geworden dan alle andere werken van mij. Het werd een boek voor adolescenten
waarin voor één keer het magisch-realisme totaal ontbreekt. Dit boek kreeg dan ook in de
media bijzonder veel belangstelling. Op de persvoorstelling werd het boek voorgesteld door
een lid van de parlementaire commissie sekten. En in de middelbare scholen in Vlaanderen,
maar vooral in Nederland, staat het op vele leeslijsten.
Patrick
Lagrou.
KLIK
HIER VOOR NOG MEER INFO
Of surf naar
http://www.iacsso.be
|
Wat vonden de volwassenen
van dit boek?
'Lagrou laat zich gelukkig niet
verleiden tot theoretische bespiegelingen, zedenpreken of gemakkelijke stereotiepen. Door
het strak volgehouden standpunt en de meeslepende plot laat hij de jonge lezer als het
ware aan den lijve ervaren hoe verleidelijk sekten werken, en dat is geen geringe
verdienste.' Jan van Coillie in 'De Standaard der Letteren'.
'Een erg actueel en realistisch
verhaal. Nadat wij het boek uithadden, waren wij ervan overtuigd dat dit zeker een
aanwinst zou zijn voor iedere boekenwurm onder jullie, zowel voor adolescenten als hun
ouders.' Een verslaggever in de 'RDK-krant'.
'Ik hoop dat dit boek zijn weg vindt
naar de tieners die een stukje levenswijsheid willen opdoen. Nochtans wil ik u niet
afschrikken. Het verhaal is ongemeen spannend en bevat alle ingrediënten die het kruiden
tot aangename literatuur.' Luc Willems, volksvertegenwoordiger, bij de
persvoorstelling van het boek. |
Wat
vond de Kinder- en Jeugdjury van
'In de klauwen van de Duivel'?
KORT EN BONDIG:'Het boek houdt je vast in het
verhaal, zodat je alles in één ruk wilt doorlezen.'
'Dit boek is een goede waarschuwing
tegen sektes.'
'Het boek geeft een heel goed beeld van
hoe je nietsvermoedend in de klauwen van een sekte terecht kunt komen.'
'De kaft van het boek sprak me aan
omdat ze er zo geheimzinnig uitziet.'
LANG EN UITGEBREID::
Zoals de andere boeken van Patrick Lagrou is dit een schot in
de roos:
- Dit boek zal menige lezers doen nagelbijten, en van dat genre houd
ik wel.
- Via dit verhaal ben ik te weten gekomen hoe een sekte te werk gaat
om leden te zoeken en wat de bedoeling is van de sekteleider.
- Ik vind het echt tof dat bepaalde psychologische aanpakken in het
boek beschreven staan, waardoor je een beetje leert hoe iemand die in een sekte geleefd
heeft weer op de bewoonde wereld terechtkomt.
- De problematiek wordt op een schokkende, boeiende en realistische
wijze weergegeven. Het boek deed me nadenken. Het heeft een waarschuwend effect. Je kunt
je gemakkelijk inleven en dat maakt het zo interessant om te lezen.
- Het boek is spannend, levensecht, vlot leesbaar en vooral
leerrijk. Je komt van alles te weten over een sekte: hoe ze iemand overhalen... Ook maak
je het zelf bijna mee. Je ervaart zelf hoe gemakkelijk je wordt meegetrokken.
- Het einde vind ik niet echt realistisch. Het is waarschijnlijk
niet zo voor de hand liggend dat iemand op tijd uit een sekte gehaald wordt.
Ik zou net als Stefanie met de sekteleden meegegaan
zijn:
- Je begrijpt hoe sektes hun leden rekruteren als je het standpunt
van Stefanie leest. De sekteleden zijn heel vriendelijk en lokken zo nieuwe leden.
- Aan de ene kant voelde je medelijden met Jiirgen en wilde je hem
helpen. Maar als je dan las over de blijdschap en innerlijke rust die Stefanie vond in de
sekte (in het begin toch) kreeg ik ook een soort verlangen naar die warmte en affectie.
- De karakters van de personages worden nogal oppervlakkig
geschetst: alleen Stefanie komt er redelijk overtuigend uit. De andere figuren moeten het
redden met een eenzijdige persoonlijkheid.
- Het hoofdpersonage Stefanie bestaat eigenlijk uit twee personen,
nl. de Stefanie van de sekte en de Stefanie van vroeger.
- Als je het boek volledig gelezen hebt, ben je zo vertrouwd met de
personages dat het onmogelijk wordt om op de vraag of een personage je bijzonder getroffen
heeft te antwoorden.
De typische schrijfstijl van Patrick Lagrou kan je
boeien van het begin tot het einde:
- De auteur gebruikt een vlotte, eigentijdse taal en op het moment
dat ze echt in de klauwen van de duivel verstrikt geraakt is, gebruikt hij een korte
zinsbouw zodat je voelt dat ze in een soort trance is en niet meer wil weg gaan uit de
sekte.
- Het boek is zeer goed geschreven en bevat de perfecte mengeling
van spanning, liefde, avontuur en informatie.
- In de klauwen van de duivel is een spannend en vlot geschreven
verhaal. Net zoals bij de andere boeken van Lagrou volgen de gebeurtenissen elkaar in snel
tempo op en dat zorgt ervoor dat het verhaal boeiend blijft.
- Er wordt heel wat opgeofferd om ervoor te zorgen dat het verhaal
vlot loopt: de schrijfstijl bijvoorbeeld. Die is weinig origineel. Je moet dit boek niet
lezen als je van rake beschrijvingen of mooie gedachten wil genieten.
- Geen treffende formuleringen gevonden. Het enige wat je ervan kan
zeggen is dat het geschreven is in de typische Patrick Lagrou stijl.
- Ik vind het goed dat er een epiloog is. Het krantenartikel duidt
aan hoe erg een sekte mensen kan beïnvloeden. Zo erg zelfs dat ze hun leven ervoor willen
geven.
De tekening op de flaptekst bezorgt je een gevoel van
verlangen om het boek te lezen:
- De kaft is mooi uitgewerkt: op de voorkant staan Jürgen en de
vader van Stefanie in een donkere kleur. Bij hen voelt Stefanie zich ongelukkig. Op de
achterflap staan Stefanie en haar 'vrienden' uit de sekte in een bleke kleur. In de sekte
voelt Stefanie zich (in het begin) gelukkig. Daartussen loopt een regenboog: het logo van
de sekte 'de kinderen van het licht'.
- De kaft toont een grote tegenstelling van grauw, grijs aan de
voorkant t.o.v. kleurig, optimistisch aan de achterkant, en daartussenin een regenboog.
Die tegenstelling heerst er ook gedurende het verhaal en dat vind ik goed.
- De kaft heeft iets afstotends, iets wat me niet zo aantrekt. De
tekening zelf vind ik dan ook niet zo goed gelukt.
Titel en flaptekst:
- De flaptekst is niet zo goed. Er staat niets in over de sekte. Het
lijkt of dit een boek is over vader-dochterproblemen. Maar het gaat eigenlijk over een
sekte. Ze hadden op zijn minst iets kunnen schrijven in de aard van: 'Stefanie komt
terecht in een beweging die haar niet los schijnt te laten. ..'.
- Het boek krijgt nog een meerwaarde door de dubieuze en zeer
passende titel maar tevens door de passende flap.
- De flaptekst zorgt ervoor dat je de titel fout interpreteert. Toen
ik het boek begon te lezen dacht ik dat 'de duivel' Stefanies vader was, maar later bleek
het de sekte te zijn.
(Bron: BUBI 2000, blz. 59 en 60) |
|
